نخی به گروه شما داده می‌شود؛ اشیایی را پیدا کنید که اندازه‌ی دور تا دور آن‌ها به اندازه‌ی نخی که دارید باشد.
ابتدا حدس بزنید و سپس برای اشیایی که امکانش را دارید، حدس خود را امتحان کنید. سپس به سوالات زیر پاسخ دهید:
- وقتی در تلاش برای یافتن اشیا بودید، چه چیزی برایتان جالب بود؟
- آیا تخمینی داشتید که با اندازه‌ی واقعی تفاوت زیادی داشته باشد؟
شرح فعالیت
گام اول؛ مواجهه
این فعالیت را با این درخواست از دانش‌آموزان آغاز کنید که بایستند و به کمک بازوها یا انگشتانشان، حلقه‌هایی را درست کنند. سپس از آن‌ها بپرسید:
- فکر می‌کنید چه چیزهایی را می‌توانید در حلقه‌ای که ساختید، جا دهید؟ در واقع فکر می‌کنید حلقه‌هایتان را می‌توانید دور تا دور چه چیزهایی بکشید؟
- حالا اگر دست‌های همدیگر را بگیرید، دور تا دور چه چیزی را می‌توانید احاطه کنید؟
از دانش‌آموزان بخواهید به صورت تخمینی برخی اشیا را نام ببرند. با همراهی آن‌ها، ایده‌هایی را که قابل امتحان کردن هستند، امتحان کنید؛ اما حتی اگر بچه‌ها ایده‌هایی می‌دهند که برای امتحان کردن در دسترس نیستند، از آن‌ها استقبال کنید. البته به این موضوع دقت کنید که این آزمایش‌ها نباید خطری برای دانش‌آموزان داشته باشند.
گام دوم؛ کاوش
دانش‌آموزان را به گروه‌های سه یا چهار نفری تقسیم کنید و به هر گروه یک تکه نخ بدهید. طول نخ‌های گروه‌ها باید با هم متفاوت باشد. به دانش‌آموزان بگویید که طول نخ، طول دور تا دور یک شیء است. آن شیء چه چیزی می‌تواند باشد؟
از گروه‌ها بخواهید برای آزمایش و جمع‌آوری اطلاعات در مورد اشیایی که می‌توانند دورشان را به کمک تکه نخی که دارند اندازه بگیرند، دست به کار شوند. دقیق بودن اندازه‌ها مهم نیست، اما اندازه‌ی نخ‌ها باید به اندازه‌ی دور اشیایی که دانش‌آموزان می‌خواهند اندازه بگیرند، نزدیک باشد. به آن‌ها یادآوری کنید که هر تعداد ایده‌ای را که دارند، امتحان کنند. دانش‌آموزان باید اشیایی را که پیدا می‌کنند، یا به صورت فیزیکی جمع آوری کنند یا روی کاغذ ترسیم کنند.
بچه‌ها احتمالا در حین انجام فعالیت «اشتباهات مفید» زیادی مرتکب خواهند شد؛ یعنی ممکن است اشیایی را انتخاب کنند، اما بعد از امتحان کردن متوجه شوند که طول دور تا دور آن‌ها کمتر یا بیشتر از طول نخ است. توجه به این اشتباهات می‌تواند به بهتر شدن تخمین‌های بعدی کمک کند، به همین دلیل به آن‌ها «اشتباهات مفید» می‌گوییم. از دانش‌آموزان بخواهید که از کاربرگ «اشتباهات مفید» استفاده کنند تا فهرستی از اشیای نامناسب برای طول نخشان را در آن ثبت کنند.
از گروه‌ها دعوت کنید تا یافته‌هایشان را به ترتیب از کوتاه‌ترین تا طولانی‌ترین طول نخ در قسمتی از کلاس نصب کنند. فضایی مانند تخته، تابلوی اعلانات یا قسمتی از دیوار را پیدا کنید. در این فضا نخ هر گروه را به صورت افقی و به همراه تصاویری از اشیایی که پیدا کرده‌اند، بچسبانید.
گام سوم؛ گفت‌وگو
پس از اینکه دانش‌آموزان فرصت داشتند که حدس‌های زیادی را بررسی کنند، آن‌ها را دور هم جمع کنید تا در مورد نتایجی که به دست آورده‌اند، گفت‌وگو کنند. نمایش دادن یافته‌ها در کلاس، می‌تواند گفت‌وگو را غنی‌تر کند.
برای دانش‌آموزان بگویید که این نخ‌ها، طول دور تا دور اجسام هستند و در ریاضی به این طول، محیط می‌گویند. کلمه‌ی محیط را روی تخته کلاس خود بنویسید.
هنگام گفت‌وگو راجع به تجربیات بچه‌ها از این سوالات استفاده کنید:
- چه چیزی شما را شگفت زده کرد؟
- آیا در اندازه‌گیری‌هایتان مواردی داشتید که بیشتر یا کمتر از تخمین‌تان باشد؟
- از دقیق نبودن کدام یک از تخمین‌هایتان متعجب شدید؟
- آیا با نگاه کردن به برگه‌ی «اشتباهات مفید» خود متوجه چیزی شدید که به شما کمک کند؟
- چه چیزی تخمین اندازه‌ی دور جسم (یا طول محیط آن در شکل‌های دوبعدی) را دشوار می‌کند؟
گام چهارم؛ بازاندیشی
در انتهای فعالیت می‌توانید از دانش‌آموزان بپرسید:
- چه زمانی ممکن است لازم شود اندازه‌ی دور یک جسم (یا طول محیط آن در شکل‌های دوبعدی) را پیدا کنیم؟
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.